Rys historyczny

Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie goldeny zostały wyhodowane przez lorda Dudleya Mjoribanksa. W 1858 roku lord miał obejrzeć przedstawienie rosyjskiej grupy cyrkowej, którego główną atrakcją były pokazy kilku owczarków o żółtawej maści. Urzeczony ich umiejętnościami lord odkupił je i przywiózł do swojej posiadłości i to one miały być przodkami goldenów. Chociaż historię tę często się przytacza gdy mowa jest o początkach rasy, większość kynologów uważa ją za mało prawdopodobną. Owczarki charakteryzują się zupełnie innymi cechami niż psy myśliwskie. Związek z tą opowieścią ma jedynie to, że pierwsze goldeny pojawiły się na wystawie pod nazwą rosyjskich retrieverów.

Inne źródła podają, że rasę tę wyodrębnił w XIX wieku lord Tweedmouth^[3]. Istnieje także teoria, według której skrzyżowano żółtego retriwera gładkowłosego o imieniu Nous z suką tweed water spaniela i otrzymano cztery, żółte szczenięta.

Następnie w celu uszlachetnienia rasy skojarzono je z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie znanymi jako flat coated retrievery), seterami irlandzkimi i prawdopodobnie z bloodhoundami. Nowa rasa tak przypadła do gustu angielskimhodowcom, że postanowili ją rozpowszechnić.

Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 roku. Określenie "golden" związane jest z koloremsierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy.

Wygląd

Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia angielska (Europejska): psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.

Linia amerykańska: psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.

Zachowanie i charakter

Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter".

Użytkowość

Golden retriever jest psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie – psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone napsy towarzyszące niepełnosprawnym, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch – jakopsy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.

Zdrowie i pielęgnacja

Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).

Najczęstsze choroby

• Stawy
  • Dysplazja bioder
  • Dysplazja łokci
  • Zapalenie wiązadeł

• Oczy
  • PRA - postępujący zanik siatkówki
  • Katarakta
  • Dysplazja siatkówki
  • Zapalenie powieki
  • Dystrofia rogówki

• 

Pomnik Szczęśliwego Psa w Warszawie, do którego pozował pies tej rasy

Chow Chow

Rys historyczny

Rasa chow-chow jest pochodzenia mongolskiego. Znana jest już od ponad 2000 lat, ale została opisana dopiero w 1903 roku przez American Kennel Club. Rasa ta kiedyś była używana do polowań na wilki, gdyż chow-chowy mają długą sierść (około 10 cm), grubą skórę (około 3-4 mm) oraz cechuje je duża zawziętość. Ze względu na ich wytrzymałość, siłę i odporność na trudne warunki pogodowe wykorzystywano je również jako środek transportu w górach Tybetu.

Wygląd

Chow-chowy cechuje lekki chód, wypięta klatka piersiowa oraz puszysty ogon, noszony zazwyczaj na grzbiecie.

Szata i umaszczenie

Chow-chowy mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorach: rudym, czarnym, białym, kremowym, niebieskim i cynamonowym. Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa. Charakterystyczną cechą tej rasy jest czarno-niebieski język, dziąsła i podniebienie. Gęsta i puszysta sierść psów tej rasy czyni sylwetkę masywniejszą i odstraszającą.

Zachowanie i charakter

Mają dobry kontakt z ludźmi. Są spokojne, lubią spacery. Suki bywają agresywniejsze i bardziej szczekliwe. Nie nadają się na szkolenie, ani do pomocy innym, bardziej wymagającym.

Zdrowie i pielęgnacja

Zarówno u osobników męskich jak i żeńskich występuje linienie. U samic tej rasy może pojawić się zrzucenie sierści po oszczenieniu się. Ich pielęgnacja obejmuje regularne szczotkowanie oraz rzadsze kąpiele. Częste uczulenia spotykane są po szczepieniach.

Beagle

Wygląd

Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.

Wygląd

• Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
• Oczy nie są osadzone głęboko, ani nie są zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
• Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
• Tułów:
  • Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
  • Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
  • Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
• Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

Szata i umaszczenie

Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.

Zachowanie i charakter

Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.

Użytkowość

Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa

Zdrowie i pielęgnacja

Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:

• problemy związane z urazami,
• infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
• choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.

Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.

Popularność

W Polsce i w innych krajach bardzo popularna. Zajął czwarte miejsce w eliminacjach na najpopularniejszego psa w USA

Shih tzu

Shih tzu to pełne życia i energii psy towarzyszące człowiekowi już od wieków. Rasa wywodzi się z Tybetu, gdzie, jako zwierzęta święte, mieszkały w świątyniach oraz wręczane były cesarzom chińskim, jako wyraz największego uznania. Na szesnastowiecznych obrazach zobaczyć je można jako miniaturki lwów, i stąd też wywodzi się ich nazwa. Ówcześni malarze w obficie owłosionych głowach psów dopatrywali się podobieństwa do afrykańskich króli sawanny. W Europie rasa rozpowszechniła się dzięki królowej Elżbiecie, której w latach trzydziestych został zaprezentowany jeden z pierwszych w kraju szczeniaków Shih tzu. Na zainteresowanie w Stanach Zjednoczonych Shih tzu musiały czekać aż to lat siedemdziesiątych.

Psy Shih tzu są stosunkowo niewielkie. Masa ich ciała waha się, z reguły, od 4,5 do 7 kg, wysokość w kłębie natomiast dochodzi do 26,6 cm. Mają szeroką, okrągłą i bujnie owłosioną głowę. Uwagę zwracają przede wszystkim ich jedwabiste, długie, gęste włosy, wymagające od właściciela pokładów cierpliwości podczas pielęgnacji. Ma to jednak swoje zalety, ponieważ dzięki naturalnym włosom ich właścicielem może zostać nawet osoba uczulona na psią sierść. Nie istnieją specjalne ograniczenia w kwestii maści. Pies Shih tzu występować może we wszystkich kolorach, jednakże według pewnej grupy hodowców, szlachetne okazy powinny być tylko biało-złote z charakterystyczną strzałką na czole i plamką na ogonie. Nie jest to jednak standardem rady. Kolor nosa różni się w zależności od barwy włosów. Duże oczy wspaniale odzwierciedlają przyjaźń i oddanie jakimi Shih tzu obdarzają swojego właściciela. Ogon jest długi, z reguły zawinięty i ukryty pod długimi włosami, których psy w domowych warunkach nie tracą prawie wcale, lub bardzo niewiele.

Pomimo, że w przypadku Shih tzu, cena nie powinna grać roli, często niestety jest ona głównym elementem decydującym o źródle pochodzenia naszego szczeniaka. Przed zakupem powinniśmy przede wszystkim zdecydować, czy zależy nam na rodowodzie. Jeżeli nie, kwestią sporną pozostaje tak naprawdę tylko wygląd. Aukcji oferujących dobry stosunek ceny Shih tzu do oczekiwanego wyglądu jest w Internecie od groma.

Najczęściej wystawiają się osoby prywatne, posiadające szczeniaki Shih tzu bez rodowodu. Cena takiego szczeniaka zaczyna się wówczas od 500 złotych, jednak, jeżeli trafimy na sprzedawcę, któremu nie zależy na zysku, lecz na wysłaniu małych do dobrych domów, wówczas wynegocjować możemy lepszą kwotę.

Zdecydowanie więcej zapłacić musimy za psa z rodowodem. Cena Shih tzu z profesjonalnych hodowli gwarantujących zdrowego i wymiarowego psa waha się od 700 złotych w górę. Im hodowca ma więcej wyróżnień na swoim koncie, tym więcej będzie sobie życzył za rasowego szczeniaka.

Owczarek niemiecki

Wygląd ogólny:

Owczarek Niemiecki jest psem średniej wielkości, idealna wysokość w kłębie wynosi 62,5 cm dla psów i 57,5 cm dla suk. Długość ciała nieznacznie przekracza wysokość, mocny, dobrze umięśniony, o suchym solidnym kośćcu. Powinien sprawiać wrażenie silnego, inteligentnego i zwinnego. Proporcje jego doskonale harmonizujące z ruchami i jego zachowaniem nasuwają skojarzenie "w zdrowym ciele zdrowy duch". Łączy cechy psychiczne i fizyczne w sposób czyniący go zawsze do działania i wytrzymałym. W całości czyni wrażenie harmonijnego, szlachetnego i pewnego siebie, co wzbudza szacunek.

Głowa:

Proporcjonalna do tułowia, ani zbyt ciężka ani zbyt lekka, nie za długa; nie za szeroka między uszami, w całości dobrze wyrzeźbiona.

Uszy:

Średniej wielkości, szerokie u podstawy, wysoko osadzone stojące symetrycznie niestykające się, ostro zakończone, skierowane ku przodowi.Oczy:

Średniej wielkości, w kształcie migdała, nieco skośne, nie wypukłe. Kolor współgrający z szatą, tak ciemny jak to możliwe. Wyrażające inteligencję, pełnię życia i pewność siebie Tułów:

Długość ciała powinna przekraczać wysokość w kłębie i wynosić odpowiednio 100% do 117% tej ostatniej. Klatka piersiowa głęboka (ok. 45-48% wysokości w kłębie), ale niezbyt szeroka, spodnia część długa, zarysowana tak wyraźnie jak to możliwe. Żebra dobrze wysklepione, długie, ani wybrzuszone ani zbyt płaskie, łączące się z mostkiem na wysokości łokci. Klatka piersiowa rozwinięta, rozciągająca się dość lekko ku tyłowi sprawia, że lędźwie są proporcjonalnie krótkie. Brzuch umiarkowanie podkasany, uwydatniony. Grzbiet prosty i mocno rozwinięty. Odległość między kłębem a zadem niezbyt długa. Kłąb ma być długi i dość wysoki, wyraźnie wyższy niż grzbiet, który się rozciąga bez załamań linią lekko opadającą ku tyłowi lędźwie szerokie, silne i muskularne. Zad długi i lekko opadający (około 23 stopni). Zad zbyt związany lub prosty jest niepożądany.Psychika, charakter:, usposobienie

Mocne nerwy, uważność, szczerość, uległość, czujność i stabilny charakter są głównymi zaletami Owczarka Niemieckiego czystej rasy. Czyni go to doskonałym psem użytkowym w całkowitym tego słowa znaczeniu szczególnie stróżującym, obronnym, służbowym.Umaszczenie:

Czarne z regularnym czerwonobrązowym, brązowym, żółtym do jasnoszarego podpalaniem. Czarny ograniczony do czapraka. Szary lub jasno płowy z przesianiami, ze znaczeniami odpowiednio jaśniejszymi (podpalanie), czarny bez znaczeń, szary bez znaczeń lub ze znaczeniami podpalanymi lub płowymi mniej lub bardziej intensywnymi. Małe znaczenia białe na piersi lub jasny kolor na na wewnętrznej stronie łap są tolerowane. Psy bez maski lub z maską zredukowaną, oczami żółtymi lub przenikliwie jasnymi, ze znaczeniami jasnymi na wewnętrznej stronie łap, są uważane za słabo pigmentowane. Za wyjątkiem maści czarnej, podresztek jest zawsze lekko szary. Ostateczny kolor nie jest zdeterminowany przed pierwszym lenieniem.Ogon:

Z sierścią puszystą, opada, co najmniej do stawu skokowego, ale nie może przekroczyć środka śródstopia. Kiedy pies jest spokojny ogon zwisa tworząc lekki łuk. Kiedy się podekscytuje lub jest w ruchu krzywa unosi się nie przekraczając jednak linii poziomu. Ogon nienaturalnie skrócony jest niedopuszczalny.

Szata:

Sierść okrywowa jest tak gęsta i zwarta jak to możliwe, złożona z prostych włosów sztywnych przylegających do ciała. Sierść jest krótka na głowie, pokrywa spodnią stronę małżowiny uszu, przednią stronę kończyn kończyn, łap i palców, jest dłuższa na karku. Wydłuża się na tylnej stronie kończyn, wierzchniej i tylnej aż do wysokości nadgarstka i stawu skokowego. Sierść krótka jak u kreta jest wadą.

Grupa:

I FCI psy pasterskie i zaganiające, herding (owczarki) AKC, pastoral (pasterskie) BKC .Historia Owczarka Niemieckiego:

Ponad 100 lat temu wierności i pasji w milionach domów na pięciu kontynentach. Oto kilka słów próbujących podsumować pasjonującą historię najpopularniejszego na świecie psa użytkowego: Owczarka Niemieckiego. Pod koniec XIX wieku, psy pasterskie w pełnym tego słowa znaczeniu, były używane do pracy przy stadach w różnych regionach Niemiec. Psy te często różniły się wielkością, strukturą sierści i umaszczeniem. Miały jednak kilka cech wspólnych takich jak siła, wytrzymałość i inteligencja. Cechy te starano się utrwalić u Owczarka Niemieckiego. Podobnie jak większość krajów europejskich, które pragnęły posiadać własnego psa pasterskiego, pasjonaci niemieccy dokładnie śledzili losy owczarków na terenie ich kraju. Stały się one bazą dla rasy Owczarek Niemiecki. W ówczesnych czasach, selekcję opierano głównie na walorach użytkowych psa, podczas gdy inne cechy uważano za drugorzędne.